Çocukluğumdan beri 23 Nisan'ı çok severim. Eşşek kadar oldum hala Dünya çocuklarının ülkemize gelip dans gösterilerini yaptıkları televizyon programını izlerim. Duygulanırım, gözlerim dolar. Ata'mıza bir kez daha minnet duyarım. Ancak ilk defa bu sene izlemedim. Yapıldı mı onu da bilmiyorum açıkçası.
Sabah uyandım. İlkokul 1. sınıf öğrencisi yeğenimin okuldaki kutlama törenine gittim. Veli profili ne kadar değişmiş. Ayrıntıya girmeyeceğim. Her şey eskiden çok farklı. Tören bitti eve geldim. Tam salonda çocuklara eski bayramlardan bahsediyordum ki deprem oldu. Önce aman geçer herhalde dedim ama gittikçe şiddetlendi ve evdeki herşey sallanmaya başladı. Fenaydı. Yalova'da 99 depremini ve sonrasında pek çok depremi yaşamış biri olarak korkmadım desem yalan söylemiş olurum. Kendimizi önce terasa, sakinleşince de bir arkadaşımızın köy evinin bahçesine attık. Gün biraz buruk bitti. Ama sanırım yüce Rabbim bunların başında yeterince bela var zaten deyip 6.2 şiddetinde bir depremi ucuz atlatmamızı sağladı. Allah beterinden korusun hepimizi.
Bu sene hiç bir şey yapmak gelmiyor içimden sizin de öyle mi? Dünya b.k gibi, her yerde savaşlar, adaletsizlikler, ülkemden bahsetmiyorum bile. Sabahları güneşe bakıp oh doğdu güneşim diyerek uyanmayalı çok oldu. Sadece yaz geldi diye sevinçle işe geldiğim günleri özledim. Şimdi ne olsa hayata yeniden motive olurum bilemiyorum. Allah'tan ailem ve dostlarım var da onlarla zaman geçirmek beni biraz daha insan yapıyor.